vers brussel,
poëzie in de stad

Een poëzie-epidemie trof een reeks straatnaamborden in Laken. Het resultaat? Straatnamen waar fragmenten van gedichten aan zijn toegevoegd. Het tegengif? De gemeente doorkruisen om ze te ontdekken.

Bij Montgomery kun je dromen hoe je zittend in een torenhoge badmeesterstoel het gejaagde stadsleven observeert.

Een gevoel van verlatenheid.
Letters vallen van de muur.
Dankzij de achtergebleven lijmresten blijft de boodschap leesbaar.

De houten brug bij het moeras van Ganshoren is een ontmoetingsplaats waar verbeelding en reflectie samengaan. Naast de brug staat een verrekijker waarmee je een gedicht kunt lezen.

Een emaillen fries omarmt de overledenen van de begraafplaats van Elsene met woorden.

In de straten van Het Rad staan acht bomen met ronde kruinen. Je leest er een gedicht over de wijk die je bezoekt.

Onder het Begijnhof ligt een tijdcapsule begraven. Die weerspiegelt een gedachte: hoe kun je poëzie door de eeuwen heen bewaren?

In Jette staat een sculptuur van roestvrij staal die speelt met de verschillende mogelijke gezichtspunten. Kinderen ravotten er rond palen waarop woorden staan die je alleen van bovenaf kunt lezen.

Een van de straatlantaarns in het Huart-Hamoirpark is getransformeerd. De kunstenaar verving de lamp door een appel en creëerde zo een boom, waarop de tekst van de dichter te lezen is.

Langs het kanaal, onder de windmolentjes en de voetstappen van voorbijgangers, vind je woorden in pixels.